مصاحبه ی زیر همزمان با اجـــــــرای عمومی نمایش ” دریچه ” در تماشـــــاخانه فانوس ، با ندا شاهرخی کارگردان این نمایش صورت گرفت . ” دریچه ” ی ندا شاهرخی تجربه ای بدیع و قابل توجه برای مخاطبین تئاتر ایران بود ، نمایشی که مرز باریک میان تئاتر و پرفورمنس را رعایت کرده و با پرهیز از فرمالیسم بی معنا و بی اساس رایج در تعداد زیادی از نمایش هایی که این روزها اجرا می شوند ، تماشاچی را به دیدن نمایشی جذاب ، قصه گو ، دغدغه مند و البته بدیع میهمان می کند .

در این مصاحبه حول موضوعاتی نظیر پرفورمنس ، فرمالیسم ، تئاتر محیطی و تئاتر اجتماعی با او گفت و گو کرده ایم که ماحصل این مصاحبه خواندنی را در ادامه می بینید :

بخشی از مصاحبه:

در واقع در حوزه تئاتر اجتماعی ، ما عموما برای عام کار می کنیم و به این ترتیب است که تئاتر می تواند گسترش پیدا کند و گرنه اگر من کار کنم و فقط شما متوجه شوید ، چطور تئاتر گسترش پیدا می کند ؟ مگر چند نفر آدم خاص کار را می بینند که اگر بفهمند و یا نفهمند و یا تعبیری داشته باشند و یا نداشته باشند . اتفاقی که می افتد و خطرناک است ، به شکل روشنفکر مآبانه نگاه کردن به مقوله ای به نام تئاتر است و هیچ وقت این نگاه بر این مقوله حتی در تاریخش هم وجود نداشته است . یعنی در تاریخ تئاتر که از یونان شروع می شود و بازیگر ها حرف می زنند و تماشاگرها تخمه می خورند ، یکی می رود و دیگری می آید ، ولی با این حال آن تراژدی در آنجا برای مردم برگزار می شود و خیلی جالب است که دولت مردان یونان باستان ( ۵۰۰ سال قبل از میلاد ) بلیت مردمی را که نداشتند ، می خریدند تا فقط بیایند و تئاتر ببینند . یعنی تئاتر برای عام مردم بوده ، اتفاقا برای طبقات پایین و متوسط مردم ، تئاتر یک نوع سرگرمی است و هیچ کس نمی تواند بگوید که من دوست دارم کاری کنم که نه آدم ها سرگرم شوند و نه بفهمند ! این یعنی شما مخاطب ندارید و این اصلا تئاتر نیست ؛ نه پرفورمنس است و نه تئاتر . چون وقتی مخاطب متوجه نمی شود ، ارتباط برقرار نمی شود ، و وقتی اتفاق فهم اتفاق نیفتد ، شما در حوزه هنر اجرا نمی گنجید

لینک خبر بصورت کامل : مشاهده